Antykwariat z ciekawą książką: Kuchennymi drzwiami. Gra pozorów

Jeśli dotychczas, w trakcie swoich literackich wojaży, nie mieliście okazji doświadczyć mnóstwa emocji towarzyszących lekturze sagi rodzinnej, to najnowsza powieść Katarzyny Majgier z pewnością Wam ich dostarczy. Jest wciągająco i niesamowicie klimatycznie, a całkiem poważne historyczne realia doprawione są potężną porcją całkiem niepoważnego, ironicznego humoru.

Akcja powieści rozgrywa się w na przełomie XIX i XX wieku w samym sercu pięknego Krakowa, w którym zderzają się różne sfery, reprezentujące zupełnie skrajne społecznie i światopoglądowe środowiska. „Kuchennymi drzwiami” to więc zbiór często zabawnych, nierzadko wręcz absurdalnych scen rodzajowych, oprawionych w zwyczajne ramy codzienności, które przedstawiają czytelnikowi realia życia w okresie Młodej Polski.

Punktem wyjścia dla całej historii są dwa kluczowe wydarzenia, które stanowić będą swoiste spirytus movens, czyli nic innego, jak sprężynę dobrych wydarzeń, dla kilku postaci zgrabnie zilustrowanych w książce. Pierwsze z nich nieodłącznie wiązać się będzie z postacią cichej Zosi, młodej i spokojnej dziewczyny, wychowanej z dala od zgiełku miasta, w samym centrum wiejskiej ciszy, która zostaje zwolniona z pełnienia obowiązków podkuchennej w podkrakowskim dworze, w celu uniknięcia przez państwo kolejnego mezaliansu. Ciężarna samotna dziewczyna opuszcza więc wioskę i z kiełkującą nadzieją lepszego jutra wyrusza do miasta, do dawno niewidzianej ciotki, u której ma nadzieję zdobyć opiekę, strawę i dach nad głową.

Drugie wydarzenie dotyczy ogromnego spadku pewnego zamożnego arystokraty – Teodora Lutoborskiego, które po jego śmierci odziedziczyć ma jedyny, zdaniem zmarłego, godny krewny, młody urzędnik, niespełniony artysta o wrażliwej duszy. Niespodziewany szczęśliwy posiadacz ogromnej fortuny, który dotychczas wiódł całkiem ograniczone życie ubogiego urzędnika, ma jedyną i niepowtarzalną okazję doświadczyć upajającego życia wyższych sfer, które jednak okaże się dla prostego mężczyzny nie lada wyzwaniem.

Te dwa niespodziewane epizody stanowić zresztą będą punkt zwrotny w życiu wielu innych ciekawych postaci sportretowanych w książce i tym samym otworzą furtkę do niesamowitej, niezapomnianej, a przede wszystkim wielobarwnej opowieści, w której na porządku dziennym są istniejące podziały społeczne i różnice światopoglądowe.

Co ważne, na panujące w ówczesnych czasach realia i zarysowaną drobiazgowo codzienność, spoglądamy przez pryzmat zwykłych, prostych ludzi. Opowieść autorki to bowiem swoisty przekrój przez wszystkie istniejące wówczas klasy, z niemal mikroskopijnym zbliżeniem na warstwy najuboższe, ograniczone mentalnie przez pełniące społecznie role.

Katarzyna Majgier, operując lekkim językiem, opowiada dowcipnie i ze swadą opowieść, w której duży nacisk kładzie przede wszystkim na zachowanie historycznych realiów. Już na pierwszy rzut oka można dostrzec niesamowitą wiedzę autorki i jej ogromny wkład pracy w wiarygodną kreację tła społeczno-obyczajowego czy utrzymanie rzeczywistych postaw ówczesnego społeczeństwa młodopolskiego.

Już od pierwszej strony autorka przeplata z sobą sylwetki wielu różnorodnych postaci, których perypetie czytelnik poznaje z niesłabnącą ciekawością. Mamy próżną i leniwą arystokrację, która stawia siebie ponad wszelkie klasy i istniejące prawa. Jest i biedota i są ograniczeni światopoglądowo chłopi. Są również i wrażliwi artyści z niespełnionym inwentarzem marzeń oraz odważne i śmiałe feministki, walczące o równouprawnienie kobiet. I choć początkowo ta złożoność ludzkich losów, ich barwnych perypetii i życiowych tragedii, może wydawać się dla czytelnika nieco pokrętna, to z każdą kolejną stroną wszelkie rodzinne koligacje zostają już jasno uporządkowane.

„Kuchennymi drzwiami. Gra pozorów”okazało się wspaniałą okazją do klimatycznego spaceru wzdłuż ulic Krakowa, który to w XIX i XX wieku stanowił swoisty klasowy tygiel, poddawany szerokim zmianom społecznym i światopoglądowym. Gorąco polecam Wam ten tytuł.

Ocena: 7/10

Za egzemplarz książki do recenzji serdecznie dziękuję: