"Czekając na Gonza" - Dave Cousins

Czy może być coś gorszego, niż przerażająca perspektywa nagłej przeprowadzki do zabitej dechami wioski, gdzie nie ma dostępu do internetu, a szansa na znalezienie bratniej duszy równa się zeru?

Nastoletni Marcus Osbourne, a właściwie Oz, zmuszony jest zmierzyć się z niedogodnościami życia na prowincji, zamieszkując wraz z rodzicami i starszą siostrą Meg w przerażającym domu, przywodzącym na myśl raczej opuszczoną zapadłą dziurę, a nie przytulne rodzinne gniazdko. W dodatku z jego nowym mieszkaniem sąsiaduje dom koleżanki, szkolnej Psycholki, której zachowanie nierzadko zakrawa o psychopatyczne skłonności. Nic więc dziwnego, że główny bohater woli zabarykadować się we własnym pokoju, w którym bezsprzecznie króluje muzyka i nastoletnia beztroska, a nie bezowocne starcie ze szkolnymi wrogami, którzy czerpią przyjemność z wyśmiewania innych.

Jakby tego było mało, Oz ma niewyobrażalnego pecha, który wiernie towarzyszy mu u boku, od dnia jego narodzin. Chłopak bowiem już pierwszego dnia w nowej szkole pakuje się w zabawną „bieliźnianą” aferę, po czym bezmyślnie domalowuje wąsy na zdjęciu szkolnej Psycholki, uruchamiając spiralę kolejnych nieszczęśliwych, a przy tym przezabawnych zdarzeń. Cała historia Oza bazuje jednak przede wszystkim, na przypadkowo odkrytym sekrecie jego siostry, który to dziewczyna stara się trochę nieudolnie ukryć przed całą rodziną. Tajemnica Meg, wychodząc na światło dzienne, zmienia nie tylko i tak już skomplikowane życie chłopaka, ale przede wszystkim przywołuje postać tytułowego Gonza, którego już koniecznie musicie poznać osobiście. Kim jest właściwie Gonzo? Dlaczego jego postać ma tak dominujący głos, przebijający się z radosnego tonu całej opowieści?

Sięgając po książkę „Czekając na Gonza”, tak właściwie nie miałam pojęcia, czego spodziewać się po całej historii. Nazwisko autora, choć dla wielu czytelników doskonale znane dzięki powieści „15 dni bez głowy”, dla mnie było kompletnie obce. Nie wiedziałam nawet, że jego najnowszy utwór należy do popularnego nurtu YA, który zdążyłam już dawno polubić. Jestem pewna, że wówczas z pewnością o wiele szybciej sięgnęłabym po tę historię. Niepozorna, przeciętna okładka bowiem, skrywa ciepłą historię o sympatycznym nastolatku, którego nie sposób nie polubić za jego niezdarność i ujmujący sposób bycia. Życie nastolatka, choć naznaczone pewną dozą nieszczęścia, z pewnością nie może być przy tym nudne i jednostajne. Już same potyczki słowne ze starszą siostrą, typowe przecież dla nastoletniego rodzeństwa, aż tchną realnością, niejednokrotnie przy tym bawiąc, a nawet wywołując swoiste wzruszenie. Nieustanne docinki czy żarty, choć często kończące się burzliwą kłótnią, w rzeczywistości stanowią tylko niezbity dowód ich wzajemnej rodzinnej więzi, gotowej pokonywać wszelkie przeciwności losu.

Wartą uwagi postacią jest również świetnie wykreowana przez autora Isobel, wspomniana wyżej szkolna Psycholka, która skutecznie uprzykrza życie pechowemu Ozowi. Jej dziwaczne, często niejednoznaczne zachowanie, wielokrotnie wywołuje niespodziewane ciarki na plecach, zaskakując nie tylko biednego Oza, ale i samego czytelnika. Jestem pod ogromnym wrażeniem, jak autor z pozornie zwykłej prowincjonalnej dziewczyny, stworzył dziwną i nieodgadnioną postać, która tak silnie oddziałuje na wyobraźnię czytelnika. Warto dodać, że cała historia przybiera formę osobistego pamiętnika, w którym główny bohater, z typowo nastoletnią naiwnością, zwraca się bezpośrednio do tytułowego Gonza, przybliżając mu z humorem swoje codzienne perypetie. Historia Oza to przede wszystkim mądra i życiowa opowieść, która bez zbędnego patosu, pod osłoną prostoty, ale nie banalności, opowiada o rzeczach naprawdę ważnych.

Za egzemplarz książki bardzo serdecznie dziękuję Grupie Wydawniczej Foksal! :)